عارفانه های یک دوست

 (یک جهان جلوه)

بوی عطرتنت آمد و، عشق رانشانم دادی

تشنه بوسید مد ، مستانه جوابم دادی

حس بویدن گل ، طبیعت عشق است

توشراب انگوررا ، روی لبانت نشانم دادی   

من کجا و مستی ی ، غزلهای لبانت کجا

رقاصی وغزلخوانی عشق را ، تویادم دادی

بایک نگه هی ، که پرازایجازعشق بود

بالفظ زبانت  تو همدلی ، یادم دادی

درقبله ی عشقی که ناخدایش ، دل بود

آن معجزه را ، چه خوب نشانم دادی

بی اذن توای عشق ، نتوان ره برم به خانه ی دل

تکبیروآوای عشق را ، به لبانم دادی

چون رنگ عشق ، ازچشم شررانگیزتوبود

یک جهان جلوه به افکار ،غلامد (غلام) دادی

غ..ر..آ..